تمام ریسک‌هایی که با متنوع کردن سبد سرمایه‌گذاری قابل کنترل هستند، حذف شده است.
کل بازار و دارایی بدون ریسک نشان دهنده‌ی هزینه‌ی فرصت خرید سهام مربوطه می‌باشد.
جهت محاسبه کردن ریسک سیستماتیک از رگرسیون خطی استفاده می‌شود:
(۲-۱)
(۲-۲)
(۲-۳)
(۲-۴)
(۲-۵)
(۲-۶)
(۲-۷)
از جمله انتقاداتی که به مدلCAPM وارد می کنند به شرح زیر است:
در این مدل فرض می‌شود که تنهاترین عاملی که باعث ایجاد نوسانات می‌شود، بازار بورس در کلیت خود می‌باشد و به جز این عامل، عامل دیگری به عنوان منبع ایجاد تغییرات در نظر گرفته نشده است.
عیب دیگر این است که مدل CAPM تک عاملی، هنگامی که پرتفوی نماینده‌ی بازار کارا نباشد، رد می شود.
شواهد و نتایج پژوهش‌ها حاکی از آن است که در طول زمان ثابت می ماند. بنابراین نمی‌توان به نتایج آن اعتماد نمود(گالاگدرا، ۲۰۰۷).

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۵- معیارهای متداول اندازه گیری ریسک
به طور کلی سنجه‌های اندازه‌گیری ریسک به سه دسته‌ی سنجه‌های حساسیت، سنجه‌های نوسان و سنجه‌های ریسک نا‌مطلوب تقسیم می‌شود در این پژوهش به دلیل مرتبط بودن موضوع، به سنجه‌های نوسان و ریسک نامطلوب پرداخته می‌شود و از پرداختن به سنجه‌های حساسیت پرهیز می‌شود. و صرفاً به ذکر نام آنها اکتفا می‌شود.
سنجه‌های حساسیت شامل تحدب و دیرش است و هم چنین سنجه‌های نوسان شامل واریانس و انحراف معیار می‌باشد. در این پژوهش هم‌چنین به سنجه‌های نیم واریانس و انحراف معیار نا‌مطلوب که هر دو در تقسیم بندی سنجه‌های ریسک نا‌مطلوب می‌باشند پرداخته می‌شود.
حساسیت: تغییر یک متغیر وابسته بر اثر یک متغیر مستقل، مثل تغییرات قیمت در قبال تغییر یک واحد نرخ سود، دیرش و ضریب حساسیت (بتا) از این معیار می‌باشند.
نوسان: عبارت است نوسان یک متغیر در اطراف میانگین و یا یک پارامتر تصادفی دیگر مثل واریانس و انحراف معیار.
معیارهای ریسک نامطلوب: این معیارها برعکس معیارهای نوسان، تنها بر بخش مخرب ریسک تمرکز دارند و در حقیقت نوسانات زیر سطح میانگین و یا متغیر هدف را مورد محاسبه قرار‌می‌‌دهند. معیار نیم واریانس و نیم انحراف معیار برای محاسبه ریسک نامطلوب و ارزش و سرمایه در معرض خطر، از این دست می‌باشند.
۲-۵-۱- سنجه های اندازه گیری نوسان^[۱۹]
منظور از سنجه‌ی نوسان، بالا و پایین رفتن یک متغیر در اطراف یک پارامتر تصادفی مانند میانگین می‌باشد. در ادامه روش‌های اندازه‌گیری نوسان توضیح داده می‌شود.
۲-۵-۱-۱- دامنه‌ی تغییرات^[۲۰]
به مقدار فاصله‌ی بین کوچکترین و بزرگترین داده از متغیر مورد بررسی دامنه‌ی تغییرات گفته می‌شود، این معیار را نمی‌توان به عنوان یک معیار قابل اطمینان محسوب کرد چرا که بیش از حد تحت تأثیر یک مقدار بسیار بزرگ و یا بسیار کوچک قرار می‌گیرد، هم چنین تعداد داده‌های نمونه تأثیری بر مقدار دامنه‌ی تغییرات ندارد و در واقع تمام داده‌های بین بزرگترین داده و کوچکترین داده در مقدار دامنه‌ی تغییرات تأثیری ندارد.
R=  (۲-۸)
Rmax و Rmin بیشترین مقدار و کمترین مقدار می‌باشند(آذر، ۱۳۸۵).
۲-۵-۱-۲- متوسط قدر مطلق انحرافات^[۲۱]
طریقه محاسبه این معیار بدین صورت است که ابتدا انحرافات داده‌ها از میانگین حسابی را به دست می‌آوریم سپس کلیه‌ی انحرافات انفرادی را با هم جمع می‌کنیم و چون همواره مجموع انحرافات داده‌ها از میانگین برابر صفر است، از علامت قدر مطلق استفاده می‌کنیم، در نهایت متوسط حسابی قدر مطلق انحرافات محاسبه شده را به دست می‌آوریم(نیکوکار و صالحی،۱۳۸۳).
(۲-۹)
۲-۵-۱-۳- متوسط مجذور انحرافات^[۲۲]
این روش کامل کننده‌ی روش قبل است و جهت نادیده گرفتن علامت مشاهدات، آنرا به توان دو می‌رسانیم.
(۲-۱۰)
۲-۵-۱-۴- انحراف معیار^[۲۳]
انحراف معیار جزء ابزارهای سنتی جهت سنجش ریسک دارایی‌های مالی می‌باشد. بعد از محاسبه، دارایی‌ای که دارای انحراف معیار بالاتری باشد، بدین معنی است که سطح بالاتری از ریسک را نیز دارا است. چرا که با افزایش نوسانات بازدهی دارایی، انحراف معیار بازدهی نیز افزایش می‌یابد. انحراف معیار دارایی‌ها با فرمول زیر بدست می‌آید.
(۲-۱۱)
که در این رابطه  بیان کننده‌ی بازده دارایی در هر دوره و  میانگین بازدهی‌ها می باشد. به این صورت برای محاسبه ریسک بوسیله‌ی انحراف معیار، فقط از بازدهی دارایی استفاده می‌شود و عملاً به عواملی که بر روی ریسک دارایی اثر می‌گذارد، توجهی نمی‌شود. اگر به فرمول انحراف معیار توجه کنیم یک دارایی که دارای انحراف معیار بالاتری است، بازده آن نوسان پذیری بیشتری دارد و این به معنای ریسک بیشتر دارایی می‌باشد(گای^[۲۴]، ۲۰۰۲).
۲-۵-۱-۵- انحراف معیار نا‌مطلوب
به انحراف معیار بازده‌های زیر بازده مورد انتظار یا میانگین، انحراف معیار نامطلوب گفته می‌شود.
۲-۵-۲- سنجه‌های ریسک نا مطلوب^[۲۵]
در روش‌های قبل این طور فرض می‌شد که افراد و سرمایه‌گذاران به مقدارهای کمتر از میانگین و مقدار‌های بالاتر از میانگین به یک صورت می‌نگرند، ولی در این روش سرمایه‌گذاران نگاه و واکنش متفاوت به نوسانات کمتر و بیشتر از میانگین داشته و این یک مبنا برای نظریه‌ی فرا مدرن پرتفوی^[۲۶] محسوب می‌شود بدین صورت که سرمایه‌گذاران نوسانات کمتر از میانگین را ریسک تلقی کرده و نوسانات بیشتر از میانگین را فرصت می‌دانند. فرض در این سنجه‌ها به این صورت است که برای سرمایه‌گذاران تأمین امنیت اصل سرمایه نسبت به کسب بازدهی اولویت دارد و حفظ اصل سرمایه برای سرمایه‌گذاران مهم‌تر از کسب بازدهی می باشد.
ریسک نامطلوب بدنبال محاسبه کردن احتمال اینکه قیمت یک دارایی یا سرمایه‌گذاری کاهش یابد می‌باشد. یا میزان زیانی که می‌تواند از کاهش قیمت منتج شود را اندازه‌گیری می‌کند. ریسک نامطلوب برآوردی از پتانسیل یک دارایی برای کاهش قیمت، در زمانی است که شرایط بازار خوب پیش نمی‌رود. به عبارتی آن قسمت از ریسک است که اثر منفی روی سرمایه‌گذاری دارد. ریسک نامطلوب به عنوان معیاری از ریسک است که تفاوت بین موقعیت ریسکی و موقعیت مقابل بدون ریسک آن را اندازه‌گیری می کند و فقط انحرافات نامساعد را در نظر می‌گیرد(سروش و همکاران، ۱۳۸۹).
سنجه‌های ریسک نامطلوب را می‌توان به دو دسته‌ه ای کلی نیم سنجه‌های ریسک و سنجه‌های ریسک مبتنی بر صدک تقسیم کرد که در این پژوهش به دلیل مرتبط بودن موضوع فقط به نیم سنجه‌های ریسک پرداخته می‌شود.
۲-۵-۲-۱- نیم سنجه‌های ریسک
مارکوئیتز^[۲۷] معتقد به دو روش برای محاسبه‌ی ریسک نامطلوب(نیم واریانس) بود. روش اول، روش نیم واریانس، که از مجذورات انحرافات نامطلوب (انحرافات کمتر از میانگین نرخ بازده)، حول میانگین نرخ بازدهی(  ) به دست می‌آید(نیم واریانس زیر نرخ میانگین)، و روش دوم استفاده از نیم واریانس که از مجموع انحرافات نامطلوب (انحرافات کمتر از نرخ بازده هدف) نسبت به نرخ بازدهی هدف (نیم واریانس زیر نرخ بازده هدف)، به دست می‌آید. به طوری که ویژگی‌های مطلوب این معیار در مبحث اندازه‌گیری ریسک، دریچه جدیدی را به سوی سرمایه‌گذاران باز می‌کند. در حقیقت این معیار، با حد انحرافات نامطلوب در سطح نرخ بازده در ارتباط می‌باشد(تهرانی و سیری، ۱۳۸۸).
۲-۶- بورس