بند ۲۹۱ آمده: «باید مفادی از قطعنامه های کنفرانس را که ‌در مورد سرکوب و ممنوعیت بهره کشی از زنان به عنوان خود فروش است به موارد اجرا گذارند.»

برنامه عمل راهبردهای آینده نگر نایروبی، همچنین به نقش برابر زنان در تصمیم گیری های مربوط به صلح و موضوعات مشابه تأکید ‌کرده‌است. برخورداری از صلح مستلزم آن است که زنان بتوانند حقوق خود را برای مشارکت در همگامی با مردان در تمامی صحنه های حیات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی کشور خود خصوصاًً درروند تصمیم گیری ها به کار گیرند و از حق خود برای آزادی بیان، عقیده، اظهار نظر، شرکت در پیشرفت صلح و همکاری بین‌المللی استفاده نمایند.

بند ۲۹۷: ضمن ابراز نگرانی از تعداد کثیر زنان زندانی در برخی از کشورها، اعمال اشکال مختلف خشونت جسمی و آزار جنسی و روحی را نسبت به آن ها مورد تأکید قرار می‌دهد و همچنین در بندهای ۲۵۹ و ۲۶۰ به زنان و کودکان تحت آپارتاید و زنان و کودکان فلسطینی اشاره شده است. اگرچه این کنوانسیون نیز در کنار سایر کنوانسیون های مشابه قدم های مثبتی برای تحکیم حقوق زنان و جلوگیری از خشونت انجام داده است اما هنوز با چالش های عمده ای مواجه می‌باشد که یکی از آن ها حاکمیت ملی مستقل کشورهاست.

۲-۲-۳- کنفرانس پکن (۱۹۹۵):

این کنفرانس در سال ۱۹۹۵ در پکن برگزار شد و بی سابقه ترین گردهمایی زنان از سراسر جهان با مدیریت زنان به منظور دستیابی به تساوی کامل زن و مرد برگزار شد. حاصل کار آن پذیرش «اعلامیه پکن» و «زمینه برای اقدام یا کار پایه عمل» بود. این اعلامیه دارای ۳۸ ماده بود. بالغ بر چهل هزار نفر در این کنفرانس شرکت کرده بودند. برنامه «کار پایه » در فصل سوم، ۱۲ عامل مهم نگرانی را مشخص کرد و از دولت ها، جامعه بین‌المللی و سازمان های غیر دولتی و بخش خصوصی درخواست شد که در این عرصه به آغاز تدابیر راهبردی بپردازد. عوامل مهم نگرانی مورد اشاره برنامه «کار پایه » عبارتند از:

1. 1. فشار مداوم و فزاینده فقر بر زنان.

1. 1. دسترسی نابرابر به فرصت های آموزش و ناکافی بودن آن ها.

1. 1. نابرابری در موقعیت بهداشتی ، خدمات ناکافی مراقبت های بهداشتی و دسترسی نابرابر به خدمات بهداشتی.

1. 1. خشونت علیه زنان.

1. 1. عوارض مناقشات بر زنان.

1. 1. نابرابری در تقسیم قدرت و تصمیم گیری.

1. 1. نابرابری در مشارکت زنان در تعیین ساختارها و سیاست های اقتصادی و در فرایند تولید.

1. 1. ساز و کارهای ناکافی برای حمایت از پیشرفت زنان.

1. 1. عدم آگاهی از حقوق بشر زنان که در سطح ملی و بین‌المللی پذیرفته شده اند و فقدان تعهد نسبت به آن ها.

1. 1. عدم بسیج کافی رسانه های همگانی برای آگاه کردن مردم از مساعدت زنان به جامعه.

1. 1. عدم تأیید و حمایت کافی از مساعدت زنان به مدیریت منابع طبیعی و حفاظت از محیط زیست،

1. عقیم سازی تحمیلی و نیز اجبار آن ها به استفاده از داروهای جلوگیری از بارداری.

(www.UN.Org)

از بین این مشکلات عمده که مربوط به بحث مورد نظر ما می شود، می توان به خشونت علیه زنان و زنان و مخاصمات مسلحانه اشاره کرد.

۲-۲-۳-۱- خشونت علیه زنان:

در زمینه خشونت علیه زنان، این کار پایه رویه ای همانند اعلامیه رفع خشونت علیه زنان را در پیش گرفته و ضمن تعریف خشونت علیه زنان مشابه آن اعلامیه، موارد خشونت علیه زنان را ذکر ‌کرده‌است و تأکید ‌کرده‌است که خشونت علیه زنان، محدود ‌به این موارد نمی شود.

این سند اهداف راهبردی را در ۳ هدف خلاصه ‌کرده‌است:

1. «اتخاذ تصمیمات یکپارچه جهت جلوگیری و امحای خشونت علیه زنان»

اهم اقداماتی که در این رابطه باید اتخاذ شود، به قرار زیر است:

ـ محکوم کردن خشونت علیه زنان و خودداری از استناد به عرف سنت یا ملاحظات مذهبی به منظور پرهیز از وظایفی که دولت ها به شرح مصرح در اعلامیه رفع خشونت علیه زنان بر عهده دارند.

ـ وضع یا تشدید مجازات های کیفری، شغلی، اداری در قوانین داخلی و جبران خلاف هایی که در خانه، محل کار و اجتماع ‌در مورد زنان به صورت افعال خشونت آمیز صورت گرفته است.

ـ تامین دسترسی زنان به ساز و کارهای دادگستری.

ـ اتخاذ کلیه اقدامات مقتضی، به ویژه در زمینه آموزش به منظور اصلاح الگوهای اجتماعی و فرهنگی رفتار مردان و زنان و امحای پیش داوری ها.

ـ ایجاد یا تقویت ساز و کارهای نهادین به منظور اینکه زنان قربانی بتوانند در محیطی ایمن به بیان افعالی که علیه آن ها صورت گرفته بپردازند.

ـ تخصیص منابع کافی در بودجه ی دولت.

ـ تأمین حمایت امدادی و سرپناه با پشتوانه مالی جهت دختران و زنان که قربانی خشونت شده اند.

ـ حمایت از تدابیر سازمان های زنان.

ـ اشاعه اطلاعات در باب مساعدت هایی که برای زنان و خانواده های قربانی خشونت، موجود است.

ـ ارتقای آگاهی رسانه ها از مسئولیت خویش در پدید آوردن تصاویر غیر کلیشه ای از زنان و مردان.

ـ تمهید برنامه ها و کار و شیوه هایی به منظور امحای آزار جنسی و دیگر صور خشونت علیه زنان.

۲٫ «بررسی علل و پیامدهای خشونت علیه زنان و اثربخشی اقدامات پیشگیرانه»

ـ پیشبرد پژوهش، گردآوری اطلاعات و تدوین آمار مربوط به رواج اشکال مختلف خشونت علیه زنان

ـ حمایت و برقراری پژوهش در باب تأثیر خشونت، از قبیل تجاوز به عنف بر زنان و کودکان و دختران.

۳٫ «امحای خرید و فروش زنان و بذل مساعدت به قربانینان ناشی از فحشا و داد و ستد زنان».

ـ اتخاذ اقدامات مقتضی در راستای مقابله با عوامل ریشه ای از جمله عواملی که خرید و فروش زنان و دختران به منظور فحشا و دیگر تجارت جنسی، ازدواج های تحمیلی و کار تحمیلی را ترغیب می کند.

ـ اختصاص منابع به منظور تامین برنامه های جامع که هدف از طرح ریزی آن بهبود و توانمند سازی قربانینان خرید و فروش زنان و بازگشت آن ها به جامعه باشد.

ـ تمهید برنامه ها و خط مشی های آموزشی و پرورشی.

۲-۲-۳-۲- زنان و مخاصمات مسلحانه:

از جمله مسایل بحرانی اشاره شده در سند پکن آثار درگیری های مسلحانه و غیر مسلحانه بر زنان می‌باشد. به دلیل اینکه موارد نقض فاحش حقوق بشر و خط مشی های پاکسازی قومی در مناطق جنگ زده و اشغال شده کماکان روی می‌دهد موجب هجوم گروهی پناهندگان و آوارگان نیازمند حمایت بین‌المللی را شده است که اکثریت آنان را زنان و دختران نوجوان و کودکان تشکیل می‌دهند. غالب این است که شمار قربانیان غیر نظامی که عمدتاًً از زنان و کودکانند، از شمار مرگ و میر رزمندگان بیشتر است.
( مولاوردی، ۱۳۸۵، ص ۳۲۵)