برای مثال، بریکلی و همکاران^[۸۷](۱۹۹۷) در آمریکا، درامین تئودور^[۸۸] (۱۹۱۸) در بریتانیا ثابت کردند که تفکیک وظایف واقعاً موجب بهبود قابل ملاحظه‌ای در عملکرد مالی شرکت شده است. پیل و اودانل^[۸۹] (۱۹۹۵)، دچو و همکاران دریافتند در شرکت‌های تابع قوانین حسابداری کمیسیون اوراق بهادار که سود تحریف شده ارائه داده‌اند احتمال وجود مدیر عاملی که همزمان عهده دار وظیفه ریاست هیئت مدیره نیز بوده است بیشتر می‌باشد. این بررسی‌ها نشان می‌دهد بالاترین مقام اجرائی که همزمان رئیس هیئت مدیره نیز می‌باشد قادر است فرایند راهبری داخلی را تحت سیطره خود داشته و سیستم‌های کنترلی و تعادلی را نادیده انگارد و از این طریق به اثربخشی وظیفه نظارتی هیئت مدیره از طریق نظام حاکمیت شرکتی لطمه وارد کند ‌بنابرین‏ به نظر می‌رسد تفکیک تصدی دو پست رئیس هیئت مدیره و بالاترین مقام اجرایی، مدیریت سود را کاهش می‌دهد و اعتبار سودهای حسابداری را بالا می‌برد.

۲-۴ مبانی نظری مرتبط با اندازه شرکت

اندازه شرکت در مطالعات متعدد نمایانگر جنبه‌های مختلفی از شرکت است. اندازه شرکت می‌تواند نمایانگر اهرم شرکت باشد. اهرم عبارت از وجود هزینه های ثابت در فهرست هزینه های شرکت است. اهرم عملیاتی بر هزینه های ثابت عملیاتی شرکت (همه هزینه های ثابت غیر از بهره بدهی‌ها) متکی است و اهرم مالی برهزینه‌های ثابت مالی از قبیل بهره یا سود ثابت وامها متکی است. اهرم عملیاتی و مالی وسیله دستیابی به سود بیشتر است. اندازه شرکت می‌تواند نمایانگر برتری رقابتی باشد، از آنجایی که سهم بیشتر از بازار نیاز به تولید و فروش بیشتر دارد، لذا داشتن منابع مالی کافی و اندازه بزرگتر می‌تواند شرکت را در تولید بیشتر و صرف هزینه های تولید و بازاریابی بیشتر یاری کند تا بتواند مزیت‌های رقابتی ایجاد نماید. اندازه شرکت می‌تواند نمایانگر توانایی مدیریت و کیفیت طرح‌های حسابداری باشد. توسعه اندازه شرکت نشانگر مدیریت قوی است که با بهره گرفتن از طرح‌های حسابداری سعی در افزایش منابع اقتصادی شرکت داشته باشد (پارساییان، ۱۳۸۱).

اندازه شرکت می‌تواند نمایانگر کارایی اطلاعاتی باشد، معمولاً شرکت‌های بزرگتر توجه بیشتری از تحلیلگران وسرمایه‌گذاران می‌باشند به همین جهت اطلاعات حسابداری فرایند کاراتری در شرکت‌های بزرگتر دارند. بالاخره اندازه شرکت می‌تواند نمایانگر میزان ریسک کلی شرکت باشد. توان مالی بیشتر می‌تواند سبب کاهش ریسک کلی شرکت شود زیرا شرکت‌های بزرگتر در معرض ایمنی عمومی بیشتری می‌باشند، زیرا از نظر تحلیل‌گران مالی، شناخته شده‌تر هستند (موسز^[۹۰]، ۱۹۸۷؛ شورورزی و پهلوان، ۱۳۸۹).

همچنین طبق پژوهش‌های انجام شده، اندازه شرکت به ‌عنوان یک عامل بالقوه تأثیرگذار در صحت سود پیش‌بینی شده به وسیله مدیریت در نظر گرفته شده است. کلارکسون^[۹۱](۲۰۰۰) و پدول و همکاران^[۹۲](۱۹۹۴) بیان می‌کنند که شرکت­های بزرگتر دارای یک فرایند سود ثابت و دائمی بوده که قابلیت پیش‌بینی بهتری را خواهد داشت.

‌بنابرین‏ شرکت­های بزرگتر از کیفیت سود پیش‌بینی شده بهتری برخوردار هستند. همچنین، بر اساس پژوهش فرت و اسمیت^[۹۳] (۱۹۹۲) شرکت­های بزرگ به دلیل کنترل بهتری که بر محیط و شرایط بازار خود دارند، در برابر نوسان­های اقتصادی بازار حساسیت کمتری دارند و پیش‌بینی سود را بهتر ارائه می‌کنند. اما همه پژوهش‌های انجام شده در این حوزه به نتایج مشابهی دست نیافتند. به ‌عنوان نمونه فرت و اسمیت (۱۹۹۲) در زلاندنو و لونکانی و فرت^[۹۴] (۲۰۰۵) در تایلند ‌به این نتیجه رسیدند که پیش‌بینی سود به وسیله مدیریت برای شرکت‌های بزرگ از صحت کمتری نسبت به شرکت‌های کوچکتر برخوردار است.

چن و همکاران(۱۹۹۶)در این رابطه توضیح می‌دهند که مدیریت شرکت‌های کوچکتر انگیزه بیشتری برای ارائه پیش‌بینی‌های با کیفیت‌تری دارند. باین دلیل که تحمل بازار در برخورد با اشتباه‌های شرکت­های بزرگتر در پیش‌بینی سود، بیشتر است. افزون بر این، برخی پژوهش‌ها نیز بین صحت پیش‌بینی سود به وسیله مدیریت و اندازه شرکت هیچ رابطه معناداری پیدا نکردند. اما برخی نتایج حاکی از آن است که در شرکت‌های بزرگ به دلیل استقرار سیستم‌های کنترلی و نظارتی دقیق، به کارگیری کارکنان و مدیران متخصص، ‌پاسخ‌گویی‌ به طیف گسترده‌ای از سرمایه‌گذاران، بستانکاران و کارکنان از جمله دلایل لزوم دقت بیشتر در پیش‌بینی سود است. ‌بنابرین‏ با توجه به پژوهش‌های گذشته، به طور سنتی انتظار می‌رود که بین اندازه شرکت و کیفیت سود پیش‌بینی شده به وسیله مدیریت رابطه مثبت وجود داشته باشد. (مهدوی، حسنی ورئیسی، ۱۳۹۲)

۲-۵ پیش‌بینی سود

هدف اصلی گزارشگری مالی ارائه اطلاعات مناسب برای تصمیم‌گیری استفاده کنندگان اطلاعات مالی است. یکی از ویژگی‌های لازم برای مربوط بودن اطلاعات مالی و اقتصادی، سودمندی در پیش‌بینی است. پیش‌بینی به سرمایه‌گذاران کمک می‌کند تا فرایند تصمیم‌گیری خود را بهبود بخشند و خطر تصمیم‌های خود را کاهش دهند، به طوری که بی ور^[۹۵] می‌گوید”پیش‌بینی‌ها را می‌توان بدون اخذ تصمیم انجام داد ولی کوچک‌ترین تصمیم‌گیری را ، نمی‌توان بدون پیش‌بینی انجام داد” (مشایخ و همکاران، ۱۳۸۶). گزارشگری مالی ممکن است در قالب صورت‌های مالی یا سایر ابزارهای انتقال دهنده اطلاعات صورت پذیرد. علاوه بر اطلاعات مندرج در صورت‌های مالی، اطلاعات افشا شده خارج از صورت‌های مالی هم به صورت گسترده‌ای بر پایه پیش‌بینی‌ها و برآوردهای مدیریت قرار دارند. سود، یکی از اطلاعات مهم و اصلی صورت‌های مالی است که توجه سرمایه‌گذاران و دیگر استفاده‌ کنندگان صورت‌های مالی را به خود جلب می‌کند. اطلاعات ارائه شده‌ شرکت، از جمله اطلاعات مربوط به سود، مبتنی بر رویدادهای گذشته است. حال آنکه استفاده‌ کنندگان صورت‌های مالی نیازمند اطلاعاتی درباره آینده شرکت هستند (حقیقت و معتمد، ۱۳۹۰). یکی از اطلاعات افشا شده خارج از صورت‌های مالی سود پیش‌بینی شده توسط مدیریت است که منعکس کننده پیش‌بینی مدیریت درباره چشم انداز آتی است. ‌بنابرین‏ انتظار می‌رود که به دلیل برآوردهای ناقص مدیران از آینده تجاری شرکت‌ها، اطلاعات افشا شده از طریق صورت‌های مالی و خارج از آن دربردارنده خطاهای مشترکی باشند. (هیرست و همکاران^[۹۶]، ۲۰۰۸)