استقامت عضلانی

توان

استقامت قلبی- تنفسی

چابکی

انعطاف پذیری

هماهنگی عصبی عضلانی

ترکیب بدنی

تعادل و زمان عکس العمل

۲-۲-۳-۱- آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی
به توانایی هایی که در بهبود وضع سلامتی و تندرستی و پیشگیری از بیماری ها می پردازد (۱۳۸،۸۷). و به عنوان توانایی انجام فعالیت های جسمانی بدون فشار و خستگی زود هنگام تعریف می شود و به خصوصیات جسمانی بدن از جمله عضلات مفاصل و استخوان بستگی دارد که با تمرین بهبود می یابد (۷).
اهداف ارزیابی آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی عبارتند از:
۱- آگاه ساختن شرکت کنندگان درباره وضعیت فعلی آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی شان نسبت به هنجارهای تطبیق یافته با سن و جنس.
۲- فراهم آوردن اطلاعاتی که در توسعه و تکامل برنامه های فعالیت ورزشی که دربردارنده تمامی اجزاء آمادگی جسمانی است، مفید هستند.
۳- گردآوری اطلاعات پایه و پشتیبان که امکان ارزیابی پیشرفت شرکت کنندگان در برنامه های ورزشی را فراهم می کنند.
۴- طبقه بندی خطر بیماری های قلبی– عروقی (۲۲).
۲-۲-۴٫ استقامت قلبی-عروقی
آمادگی قلبی- تنفسی به توانایی اجرای فعالیت های ورزشی پویا با شدت متوسط تا زیاد توسط گروه های عضلات بزرگ بدن به مدت طولانی (۱۲۱)، و یا توانایی قلب برای رساندن حجم زیاد خون غنی از اکسیژن به عضلات و متعاقب آن مصرف هر چه بیشتر عضلات از آن است. به عبارت دیگر یک قابلیت جسمانی است که با بهره گرفتن از آن بدن می تواند خودش را با یک کار معین هماهنگ کند و ضربان قلب و تعداد تنفس را در طول فعالیت ثابت نگه دارد و مانع افزایش آن شود و بلافاصله بعد از تمرین در حداقل زمان خود را برای شروع فعالیت های دیگر آماده کند (۷). این نوع استقامت از طریق فعالیت هایی مانند پیاده روی، دویدن، شنا و …. افزایش می یابد. آمادگی قلبی- تنفسی از عوامل مهم تندرستی و یکی از اجزاء مهم آمادگی جسمانی است که عامل مهم کارهای سخت و دشوار ورزشی و معیار خوبی برای تشخیص کارکرد قلب است.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۲-۴-۱- عوامل تاثیر گذار در استقامت قلبی- تنفسی
مقدار اکسیژن مصرفی تحت تاثیر عوامل مختلف نظیر وراثت، جنسیت، سن، تمرین، چربی بدن، اندازه بدن و بیماری های قلبی- تنفسی قرار دارد (۴۸).
۲-۲-۴-۱-۱- وراثت
ژنتیک نقش مهمی در میزان حداکثر اکسیژن مصرفی یک فرد ایفا می کند و وراثت می تواند به میزان ۵۰ تا
۲۵ درصد مسئول تفاوت مشاهده شده در بین افراد باشد (۷۰). بوچارد و همکاران ^۱(۱۹۹۲) گزارش کرده اند که نقش وراثت در فعالیت های ورزشی زیر بیشینه(۱۰%) نسبت به توان هوازی بیشینه حدود (۳/۹%) تابع وراثت است (۳۱،۶۱). این تفاوت های ژنتیکی، در آمادگی قلبی- تنفسی را می توان تا اندازه ای از طریق تفاوت های بین فردی در ساختار قلب و عملکرد ریه توجیه کرد (۳۱).
۲-۲-۴-۱-۲- جنسیت
تفاوت های معنا داری در شاخص های کارکرد هوازی زنان و مردان بزرگ سال مشاهده شده است. در مورد عامل جنسیت باید گفت که توان هوازی مردان بین ۱۵ تا ۳۰ درصد بیشتر از زنان است. این تفاوت در دوره کودکی ناچیز است ولی قبل و پس از بلوغ، تفاوت بین دو جنس افزایش می یابد و اوج این تفاوت ها در دوره نوجوانی است. علت این تفاوت را می توان به توده عضلانی، مقدار هموگلوبین و تفاوت های عادتی بیشتر مردان نسبت به زنان دانست (۲۹،۳۴).
۲-۲-۴-۱-۳- تمرین
اگر چه تمرین میزان حداکثر اکسیژن مصرفی را به میزان مشخصی بهبود می بخشد اما مقداراین تغییر به سطح آمادگی جسمانی فرد بستگی دارد. یک فرد با حداکثر اکسیژن مصرفی کم بیشترین تغییر را نشان خواهد داد و در نهایت به نقطه ای خواهد رسید که تمرین بیشتر منجر به افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی نخواهد شد. هر چه سطح اولیه حداکثر اکسیژن پایین تر باشد بهبود آن توسط تمرین بیشترخواهد بود به طوری که یک دوره ی تمرینات استقامتی دو تا سه ماهه در افراد دارای حداکثر اکسیژن مصرفی بالا، کم تر از ۲ تا ۳ درصد و در افراد دارای حداکثر اکسیژن اولیه پایین بیش از ۳۰ تا ۱۵ درصد موجب افزایش مصرف اکسیژن خواهد شد (۲۰).

• Bochard et a

۲-۲-۴-۱-۴- چربی بدن
وجود چربی اضافی در بدن از کیفیت انقباض عضله کاسته و با افت حداکثر اکسیژن مصرفی همراه است، به طوری که زنان با درصد چربی بیش تری نسبت به مردان از نظر حداکثر اکسیژن مصرفی در سطح غیر برتری قرار دارند (۵۲).
۲-۲-۴-۱-۵- اندازه بدن
افراد دارای جثه بزرگ تر دارای قلب، شش ها و عضلات بزرگ تری هستند و نسبت به افراد ریز جثه در
انجام وظایف خود اکسیژن بیش تری مصرف می کنند. لذا هنگامی که اکسیژن مصرفی برای تعیین میزان
آمادگی افراد در نظر گرفته می شود باید به عامل اندازه بدن توجه شود (۵۲).
۲-۲-۴-۱-۶- بیماری های قلبی– عروقی
بیماری قلبی– عروقی و ریوی به دلیل کاهش انتقال اکسیژن به خونی که عضلات را تغذیه می کنند، توان هوازی را کاهش می دهند، این گونه بیماران همواره حداکثر اکسیژن مصرفی پایین تری دارند به همین دلیل بیشترین میزان تغییر در حداکثر اکسیژن مصرفی را در جریان تمرینات استقامتی نشان داده اند (۵۴).
۲-۲-۴-۱-۷- سن