(همان، ۴۳۷)

انقلاب آسمان و این بنیاد
ج

چون فروزنده ماه و اختر اوست

(شهریار، ۱۳۸۶: ۱۱۳۲)

بهشتی ماه مظلوم شهیدان

به هفتاد دو تن رخشنده گوهر

(همان، ۱۱۳۴)

جوانانی شمار از اختران بیش
ج

پسر چون ماه و چون خورشید دختر

(همان، ۱۱۳۵)

۴-۱-۵-آفرینش انسان
به نقل از آموزگار: «از نطفه‌ی کیومرث که بر زمین ریخته می‌شود پس از چهل سال شاخه‌ای ریواس می‌روید که دارای دو ساق است و پانزده برگ؛ این پانزده برگ مطابق با سال‌هایی است که مشیه و مشیانه به نخستین زوج آدمی دارند. این دو همگان و همبالایند. تنشان در کمرگاه چنان به هم پیوند خورده است که تشخیص اینکه کدام نر است و کدام ماده امکان‌پذیر نیست. این دو گیاه به صورت انسان در می‌آیند و «روان» به گونه‌ی مینوی در آنان داخل می‌شود. اورمزد اندیشه‌های او رمزدی را با آنان تلقین می‌کند. شما تخمه‌ی آدمیان هستید؛ شمانیای جهان هستید؛ من شما را بهترین بخشیده‌ام. نیک بیندیشید، نیک بگویید و کار نیک کنید و دیوان را مستایید. نیروی بدی نیز در کمین است. اهریمن و همدستانش هم می‌کوشند که مشیه و مشیانه را از راه راست منحرف کنند. اهریمن بر اندیشه‌ی آنان می‌تازد و آنان نخستین دروغ را به زبان می‌آورند و آفریدگاری را به اهریمن نسبت می‌دهند.
بدینسان نسبت دادن بنیاد جهاد به شر نخستین گناه آدمی است. از این فریب و از این گناه نیروی آز بر آنان چیره می‌شود. به کفاره‌ی داشتن این گناه مدت‌ها از داشتن فرزند محروم می‌مانند. توبه می‌کنند و سرانجام می‌توانند با هم وصلت کنند. نه ماه بعد مشیانه جفتی را به دنیا می‌آورد که چنان به چشم مادر و پدر شیرین می‌آیند که مادر و پدر آن‌ها را می‌خورند و از آن پس او رمزد شیرینی فرزند را تا بدان اندازه که میل به خوردن در پدر و مادر ایجاد کند از آنان بر می‌گیرد تا نسل آدمی بر جای ماند و ادامه یابد. اورمزد به آنان کشاورزی، کشت گندم، دامداری، خانه‌سازی و پیشه‌های دیگر و هنرهای گوناگون می‌آموزد. از آن پس مشیه و مشیانه دارای هفت جفت فرزند می‌شوند هر جفت یک نر و یک ماده. هر کدام از جفت‌ها با هم وصلت می‌کنند و روانه یکی از هفت کشور می‌شوند. از آنان فرزندان دیگر به وجود می‌آیند و نسل بشر ادامه می‌یابد. مشیه و مشیانه در صد سالگی می‌میرند.» (آموزگار،۱۳۸۱: ۵۰-۴۹)
شجر نامه‌ی اعقاب مشیه و مشیانه اصل و مبدأ بسیاری از نژادهای گوناگون را در بر می‌گیرد. شاخه‌ای که در خونیروس و در ایران ویج اقامت کردند، نژاد ایرانیان را به وجود می‌آورند. با کمی تفاوت در متن‌ها، این نژاد از زوجی است که سیامک – نشاک نامیده می‌شود. از سیامک- نشاک زوج فرواگ- فرواگین به وجود می‌آید و از فرواگ فرواگین زوج هوشنگ- گوزک.
روایت پیش نمونه انسان و نخستین زوج بشر در شاهنامه با دگرگونی‌هایی دیده می‌شود از مشیه و مشیانه سخن به میان نمی‌آید و تاریخ اساطیری ایران در شاهنامه با کیومرث شروع می‌شود. در شاهنامه، کیومرث به جای پیش نمونه‌ی انسان، نخستین کدخدای جهان است که مردمان را می‌پرورد و پوشیدنی و خورش نو برای آنان پدید می‌آورد، سی سال پادشاه است و همه در اطاعت او. مردمان کیش او بر می‌گیرند. او پسر خو بروی و نیرومند و نامجو به نام سیامک دارد و در مقابل اهریمن پسری دارد دیو گونه بدسگال که نسبت به سلطه‌ی کیومرث و سیامک رشک می‌برد. سروش خبر این کینه را به کیومرث می‌رساند. او سیامک را با سپاهی به مقابله‌ی دیو می‌فرستد. سیامک با این دیو سیاه نبرد می‌کند. دیو سیاه بر سیامک چیره می‌شود. چنگ می‌زند و جگر گاهش را می‌درد. شاید بتوان در این دیو سیاه گونه‌ای از دیو مرگ یعنی استویدا «دیو» را دید. کیومرث با یاری هوشنگ پسر سیامک، به کینه خواهی و نبرد با دیو سیاه می‌پردازد. چون هوشنگ بر دیو سیاه پیروز می‌شود؛ پادشاهی سی ساله‌ی کیومرث به سر می رسد و دوره‌ی پیشدادی آغاز می‌شود.» (همان:۵۱ و ۵۰)

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۴-۱-۶-آب:
یکی از چهار عنصر اصلی است که نزد ایرانیان مقدس و ایزدی به شمار می‌رفته‌اند. از قدیمی‌ترین ایام در ایران، همانند جهان‌بینی کهن سومری، معتقد به نقش آفرینندگی آب در نظام جهان بوده‌اند. از این رو، بارها در اوستا به اهمیت و تقدس آن اشاره شده است:« در «آبان یشت» و «تیر یشت» درباره‌ی آب سخن رفته و آناهیتا به معنی پاک و بی‌آلایشی یا ناهید، همچون ایزد بانوی بزرگ آب و باروری ستایش شده است. مورخان یونانی ستایش عنصر آب را به ایرانیان نسبت داده‌اند. برخی محققان میان عنصر آب، با اسطوره‌های «جام مقدس» و «فر» پیوند راز آمیزی یافته‌اند. باید دانست که آب تنها در ایران باستان جنبه‌ی اساطیری نداشته، بلکه در بسیاری از فرهنگ‌های باستانی نیز دارای اهمیت و اعتبار بوده است.» (یاحقی، ۱۳۸۶: ۴۰)
ارتباط آب و آفرینش در اساطیر هندی نیز مورد توجه است. در حماسه‌ی «رامایانا» آمده است که همه جا آب بود و زمین در آب تشکیل شد و برهمن قایم به ذات بو و دیگر خدایان در آب به وجود آمدند. پس برهمن به صورت گر از در آمد و زمین را از درون آب بالا آورد و جهان را آفرید و مقدسین را که پسرانش هستند. به وجود آورده است.
در روایات اسلامی آمده است که خدای تعالی پس از آفریدن لوح و عرش و کرسی، همه‌ی عالم را یک سر از آب آفرید.