و در نهایت اینکه مصاحبه در هر حال برای خوانندگان، شنوندگان و بینندگان مفید و مؤثر است؛ خواه این گفت و گو برای مطلع کردن مردم از یک واقعه و یا دادن اطلاعات تکمیلی درباره آن واقعه صورت گرفته باشد، یا خواه برای آشنا کردن آن ها با یک شخص و خواه برای سرگرم کردن آن ها. تکنیک مصاحبه به دو قسمت آماده کردن مصاحبه و اداره کردن آن تقسیم می شود که هر کدام به زیر گروه­هایی دیگر تقسیم بندی می‌شوند.

انواع مصاحبه: مصاحبه شفاهی و مصاحبه کتبی، مصاحبه گسترده و مصاحبه عمقی، مصاحبه هدایت شده و مصاحبه آزاد، مصاحبه خبری و مصاحبه تفسیری، مصاحبه های مطبوعاتی و رادیویی و تلویزیونی انواع متفاوت مصاحبه هستند.(محسنیان راد، ۱۳۷۱: ۲۰)

البته انواع مصاحبه در مصاحبه تلویزیونی در جدول زیر ارائه شده است:

مصاحبه
نوع
از نظر شکل

1. 1. اختصاصی

1. غیر اختصاصی(مطبوعاتی)

از نظر موضوع

1. 1. تک موضوعی

1. چند موضوعی

از نظر هدف

1. 1. بسته (هدایت شده)

از نظر شیوه پخش

1. 1. ضبط شده

1. زنده: استریویی یا از محل رویداد

از نظر آمادگی مقدماتی

1. 1. با تعیین وقت قبلی

1. بدون تعیین وقت

از نظر چگونگی طرح پرسش ها

1. 1. طرح پرسش قبل از مصاحبه

1. طرح پرسش به هنگام مصاحبه

از نظر ارتباطی

1. 1. رو در رو و مستقیم

1. با واسطه(تلفنی، ضبط صدا، تصویر و یا مکتوب)

از نظر منبع درخواست کننده

1. 1. به درخواست خبرنگار

1. به درخواست مصاحبه شونده

از نظر تصویربرداری تلویزیونی

1. 1. تک شات

1. 1. دو شات

1. 1. عمومی

1. 1. نشسته

1. 1. ایستاده

1. فعال

۲-۵-۲-۲- گزارش:

“محمدرضا محمدی فر” در کتاب “فرهنگ روزنامه نگاری” خود با توجه به اینکه گزارش یا رپرتاژ تلفیقی از خبر و تحققیق به اضافه­ی تشریح هنرمندانه واقعیات یک رویداد است، گزارش را این­گونه تعریف می­ کند:

« گزارش متن یا سخنی­است که یک کشمکش را از نگاه گزارش­گر ناظر برآن بیان می­ کند و نوعی خبر است که با روایت مستقیم خبرنگار شاهد رویداد، تهیه و ارائه می­ شود. گزارش به عبارتی می ­تواند بیان مشاهدات خبرنگار برای مخاطبان باشد، به نحوی که مخاطب احساس کند در محل رویداد حاضر است. به همین دلیل گزارش نیازمند عکس، فیلم و غیره است. گزارش اصولاً مانند خبر است و باید بدون گرایش و نقد و تفسیر بیان شود و فقط می ­تواند حاوی تحلیل باشد. یک گزارش خوب باید دارای ویژگی­هایی همچون مشاهده دقیق و یافتن زوایای پنهان باشد».

براین اساس اگر خبر را نوعی ماهی­گیری در رودخانه اطلاعات بدانیم، گزارش نیز نوعی غواصی در اعماق اقیانوس است که عملی به مراتب سخت تر و عمیق تر محسوب می­ شود.(محمدی فر،

گزارش تلویزیونی و انواع آن در زمینه خبر:

امروزه خبرنگاران در جریان فعالیت های روزانه خود به گردآوری، گزینش و تدوین رویدادهای متنوع اقدام ‌می‌کنند تا با همکاری عواملی چون تصویربردار، صدابردارو تدوین­گر حاصل تلاش خود را در بسته های دیداری یا شنیداری و دیداری و شنیداری از طریق فرستنده های رادیو تلویزیونی در اختیار مخاطبان قرار دهند.

معمولاً در شبکه های تلویزیونی گزارش­ها به دو نوع گزارش­های خبری و گزارش­های ویژه خبری تقسیم می­ شود و بر اساس تعریفی که از هر کدام صورت ‌می‌گیرد، ابعاد خاصی از رویداد در آن ها بررسی می­ شود.

گزارش خبری:گزارش خبری نوع خبر است که گزارش­گر، آن را با شرح و بسط بیشتر در رسانه تهیه می­ کند و مخاطب را به دریافت اطلاعات بیشتر درباره اصل رویداد هدایت می­ نماید.

کمپانی خبرپراکنی بریتانیا (B.B.C) نخستین شبکه خبری بود که عنوان گزارش خبری را برای گزارش­های ارسالی نمایندگان خود از سراسر جهان برگزید.

در گزارش خبری باید از شعار دادن، روایت تاریخ و سرگذشت دیگران، بیان بدیهیات و نقل مناسبت­ها و قصه گویی خودداری کردو بیش از هر چیز با بهره گرفتن از واقعیت­ها به بیان رویداد، البته با ابعادی وسیع­تر از خبر کوتاه پرداخت.

گزارش ویژه خبری: گزارش ویژه خبری نسبت به گزارش خبری محدوده گسترده­تری دارد. گزارش ویژه به لحاظ آنکه محدودیت زمانی کمتری نسبت به اصل خبر و گزارش خبری دارد می‌تواند با فراغ بال و تعمیق بیشتر به بررسی رویداد بپردازد.

معمولاً گزارش­های ویژه خبری به بیان نرم گونه خبر اقدام ‌می‌کنند که این گونه خبرها به رویدادهای غیررسمی مانند رویدادهای اجتماعی، تاریخی، مناسبت­ها، کشفیات و اختراعات، سرگذشت دیگران و در یک جمله روایت داستانی حوادث تقریباً غیر جدی می ­پردازد. براین اساس گزارش­گر می ­تواند گزارش خود را ‌با حالت نرم و تقریباً داستانی و روایی آغاز کند اما باید مراقب باشد که خود به قصه گویی صرف در طول گزارش تبدیل نشود. (معتمدنژاد، ۱۳۶۸، ۱۸۹ الی ۲۱۹)

۳-۵-۲-۲-تفسیر

جنبه ارزیابی ذهنی و قضاوت شخصی ‌در مورد رویدادهای خبری، تفسیر و اظهار نظر نام ‌می‌گیرد. مفسر یا نویسنده درمورد رویدادی که احتمالاً خبر آن جداگانه انتشار یافته است اظهارنظر می­ کند و در نوشته­هایش، استنباط، اندیشه و قضاوت شخصی و استدلال خاص خود را بیان می­ کند.(بدیعی و قندی، ۱۳۸۲: ۱۰۴)

۴-۵-۲-۲- خبر

درباره مفاهیم، تعاریف، ویژگی و دیگر مشخصه‌ های خبر قبلاً به تفصیل بحث شد.

۵-۵-۲-۲- عناصر خبری:

خبر هنگامی کامل است که از این عناصر بهره­مند باشد و آن ها را در متن خود به نمایش بگذارد. عناصر خبر غالباً به شکل پرسش­هایی هستند که متن خبر به آن ها می ­پردازد، آن ها را تشریح می­ کند و درباره آن ها به مخاطب اطلاعات می­دهد. خبر همانند قاب عکسی است که از پایه ها و ارکانی بهره­مند است که در علوم ارتباطات و فن خبرنویسی از آن با عنوان عناصر خبر یاد ‌می‌کنند. عناصر خبر تشکیل دهنده چارچوب اصلی خبر هستند که در واقع عوامل لازم را برای به وجود آمدن آن در اختیار می­گذراند و ‌به این شرح است:

• • چه کسی (که)؟ (Who)

• • کجا؟ (Where)

• • چه­وقت (کی)؟ (When)

• • چطور (چگونه)؟ (How)

• • چرا؟ (Why)

• چه چیزی (چه)؟ (What)

خبرنگار آزموده و رسانه ارتباطی قوی هرگاه می­خواهد رویدادی را به خبر تبدیل کند، تلاش می­ کند تا هر شش عنصر خبری را در بیان خود لحاظ کند. در نظر گرفتن این عناصر به غنای خبر می ­افزاید و تصویر جامعی از رویداد به مخاطب منتقل می­ کند.

در واقع رسانه هنگامی توانسته است خبر کاملی به آگاهی مخاطبان خود برساند که از بیشترین عناصر خبر استفاده کند و به بیشترین پرسش­های خبر (چه کسی، کجا، کی، چگونه، چرا و چه چیزی) پاسخ داده باشد اما این عناصر چه ویژگی­هایی دارند؟