بررسی های دیگری نیز ‌در مورد ویژگی کودکان اجتنابی نشان داده است افراد اجتنابی خود و چهره ی دلبستگی خود را به صورت آرمان گرایانه ای توصیف می‌کنند. آن ها هیچ عیبی و نقصی را ‌در مورد خود نمی پذیرند و این یک حالت اجتنابی – دفاعی است، زیرا این اشخاص به میزان زیادی امتناع از طرف چهره ی دلبستگی خود دارند، ‌بنابرین‏ میل به شناخت عیب و نقص که منجر به طرد آن ها شده است را ندارند. همچنین آن ها به صورت وسواسی سعی می‌کنند به خود اعتماد داشته باشند به خاطر این که بی میلی که نسبت به دیگران احساس می‌کنند را جبران کنند (کسیدی، ۱۹۸۸؛ میکولینسر، ۱۹۹۸). همچنین بررسی ها نشان داده‌اند که کودکان ناایمن – اجتنابی از خود عصبانیت و ناراحتی و پرخاشگری بی مورد نشان می‌دهند و در روابط اجتماعی خود عواطف خصمانه ای دارند. خصومت آن ها محصول نیاز دلبستگی ناکام شده همراه با انتظار طرد شدن از طرف دیگران است. داشتن خصومت و اضطراب فراوان موجب می شود که توانایی برقراری ارتباط صحیح با دیگران را نداشته باشند. ‌بنابرین‏ در برقراری ارتباطات اجتماعی شکست می خورند. علاوه براین نشان داده شده است که کودکان اجتنابی هنگام برخورد با مشکل مایل هستند از آزمایشگر به جای مادر خود کمک بگیرند (اسروف، ۱۹۸۳؛ کوبک، راجرز و اسکری، ۱۹۸۸).

پژوهش هایی که ‌در مورد والدین کودکان ناایمن – اجتنابی انجام شده، نشان داده‌اند والدین این کودکان فاقد عشق و علاقه بوده و طرد کننده هستند. آن ها توانایی به خاطر آوردن تجارب دلبستگی دوران کودکی خود را ندارند و در واقع سعی در فراموش کردن خاطرات تلخ خود را دارند. این والدین بیشتر مشغول به خود هستند و نسبت به نیازها و اضطراب های خودشان حساس اند، ‌بنابرین‏ حتی وقتی که کودکانشان خیلی نیاز به توجه آن ها دارند از حمایت او صرف نظر می‌کنند، آن ها افرادی ناآرام اند و رفتار بی ثبات دارند (کوبک، راجرز و اسکری، ۱۹۸۸؛ کسیدی و برلین، ۱۹۹۴؛ لوی، بلات^[۳۸] و شاور، ۱۹۸۸). بیشتر پژوهش ها تأکید می‌کنند که والدین کودکان ناایمن – اجتنابی در رفتار خود در مقابل کودکانشان بی ثبات و ناهماهنگ هستند، در برخی بررسی ها نشان داده شده است که این والدین نه تنها به فرزندان خود بی توجه نیستند، بلکه توجه بیش از حد دارند و اجتناب در رفتار کودکان ناشی از بی ثباتی و ناخوانده بودن رفتار آنان است (بلسکی و همکاران، ۱۹۹۱؛ میکولینسر و شیور، ۲۰۰۷).

۲) ناایمن – مقاوم

‌در مورد کودکان مقاوم بررسی ها بسیار محدود است. اما این پژوهش ها نشان داده اندکه این کودکان اختلالات رفتاری گسترده ای دارند. آن ها در حالی که مایل هستند با مادر خود ارتباط نزدیک داشته باشند، اما هنگام تعامل با مادر، از خود مقاومت نشان می‌دهند. آن ها در غیبت مادر، حتی اگر در محیط آشنا قرار داشته باشند بسیار آشفته و نگرانند (ایزابلا و بلکسی، ۱۹۹۱؛ میکولینسر و همکاران، ۲۰۰۴). پژوهش هایی که ‌در مورد والدین این کودکان صورت گرفته نشان داده‌اند وقتی کلام و نگاه کودک متوجه والدین است، ‌و والدین تعامل کمی با او دارند، اما هنگامی که کودک خواهان ارتباط است، آنان از تعامل روی گردانند. رفتار این والدین بسیار بی ثبات و ناهماهنگ است. در بررسی ها نشان داده شده است که والدین کودکان ناایمن – مقاوم با فرزند خود تعامل کمی دارند، والدین کودکان ناایمن – مقاوم با فرزند خود تعامل بیش از حد دارند و والدین کودکان ایمن در حد متوسط با کودک خود ارتباط دارند (ایزابلا و بلکسی، ۱۹۹۱).

۳) ناایمن – دوسوگرا

دوسوگرایی، همیشه با آشفتگی همراه است، این گونه کودکان هنگام جدایی بسیار پریشان و تندخو بوده و در تجدید دیدار احساس تشویش و بهم ریختگی می‌کنند. نسبت به تماس های مادر، بی علاقه اند و احساس تردید و دودلی دارند (کسیدی، ۱۹۸۸). این کودکان در تجدید دیدار از خود خصومت نشان می‌دهند و در ارتباط های طبیعی خود با دیگران سازمان نایافته هستند، حس کنجکاوی و کاوشگری ندارند، فقط علاقه مند به پرداختن به امور آشنا مثل اسباب بازی های آشنا و یا مادر خود هستند. خود را به صورت کاملاً منفی توصیف می‌کنند و به شدت احساس اضطراب می‌کنند (کوبک، راجرز و اسکری، ۱۹۸۸؛ اسروف، ۱۹۸۳؛ میکولینسر، ۱۹۹۸). در سن پیش دبستانی کمتر از بچه های دیگر با همسالان خود تماس برقرار می ککنند، مستقل نیستند، کمتر هدفمند هستند و یا به عبارتی جهت گیری به سمت هدف ندارند (اسروف و لافرینر^[۳۹]، ۱۹۸۸؛ کسیدی و برلین، ۱۹۹۴؛ میکولینسر و همکاران، ۲۰۰۵). معلمان این کودکان، آن ها را به عنوان تکانشی و یا درمانده توصیف می‌کنند (اسروف، ۱۹۸۳). در بررسی که ‌در مورد بزرگسالان دوسوگرا انجام شده، نشان داده‌اند، آنان حتی با وجود به خطر انداختن خود، در عشق شکست می خورند شکست های مداوم را تجربه می‌کنند (کوپروشیور، ۱۹۹۸). پژوهش هایی که ‌در مورد والدین کودکان دوسوگرا انجام شده، نشان داده‌اند که آنان با کودک خود تعامل کمی دارند و در رفتار خود بسیار بی ثبات و ناهماهنگ اند (ایزابلا و بلکسی، ۱۹۹۱). بررسی های دیگر نشان داده‌اند معمولاً این مادران، خود مدل عملی دلبستگی ناامن دارند و به دلیل این مادر می‌خواهد به صورت آگاهانه یا ناآگاهانه مطمئن شود که برای شیرخوارش اهمیت دارد. ‌بنابرین‏ به درخواست های کودکش پاسخ بی ثبات می‌دهد تا همواره کودک به مادر توجه داشته باشد، زیرا پاسخ های بی ثبات، رفتار دلبستگی کودک را کاهش می‌دهد و یا پایان می بخشد (کسیدی و برلین، ۱۹۸۸).میاکی^[۴۰]، چن و کامپوس (۱۹۸۵) بیان کرده‌اند، مادران کودکان دوسوگرا در یک ماهگی، نیمی از تعداد دفعاتی که مادران دیگر، کودک را نزد خود نگه می دارند، با آن ها تماس دارند ولی در هفت و نیم ماهگی، این مادران بیشتر از مادران کودکان ایمن در امور کودک خود دخالت می‌کنند.

۲-۱۱- دلبستگی در بزرگسالی

بالبی در نظریه دلبستگی خود به فرضیه فروید اشاره می‌کند که رابطه نوزاد – والد نمونه ای نخستین برای روابط عاشقانه بعدی در بزرگسالی است (بالبی، ۱۹۵۸؛ فروید، ۱۹۴۹). بالبی معتقد است دلبستگی در رابطه والد و کودک به رابطه عاشقانه بزرگسالی فرد انتقال می‌یابد و می‌تواند بر رفتار، شناخت و هیجانات، در هر زمانی از زندگی، از نوزادی تا بزرگسالی تأثیر بگذارد. دلبستگی در روابط به طور ارادی و داوطلبانه و یا به طور کامل قطع نمی شود و هر گونه خللی در یک رابطه دلبستگی دردناک است و موجب سوگواری در فرد می‌گردد (بالبی، ۱۹۶۹؛ فروید، ۱۹۴۹؛ اینسورت، ۱۹۹۱). ‌بر اساس این فرضیات، امنیت را می توان به عنوان هسته نظام دلبستگی در روابط دلبستگی بزرگسالی توصیف نمود، که عبارت است از یک رابطه امن با فردی که به او احساس دلبستگی می‌کنیم و به ما پاسخ می‌دهد و موجب اعتماد به نفس در ما می شود (اینسورت، ۱۹۹۱).

بالبی و اینسورت معتقدند که کیفیت و الگوی دلبستگی در روابط عاشقانه بزرگسالی ممکن است شبیه الگوی دلبستگی فرد در رابطه با والدش باشد. از این روی دلبستگی های دوران کودکی شخص بر روابط عاشقانه بزرگسالی اش تأثیر می‌گذارد. ‌بنابرین‏ تداوم الگوهای اولیه در دوره های بعدی به دو روش تبیین گردد، اول اینکه انتظار می رود یک رابطه با ثبات بین کودک و مراقب به وجود بیاید که تا بزرگسالی ثابت باقی می ماند. دوم اینکه رشد مدل های ذهنی یا ابزار دلبستگی که خارج از آگاهی فرد اتفاق می افتد می‌تواند رفتارها، افکار و احساسات او را در موقعیت های عاشقانه بعدی راهنمایی و هدایت نماید.