اما صاحبان مشاغل آزاد نیز می‌توانند با تغییر و توسعه شغل خود امکان اشتغال‌زایی را چندین برابر سازند و در واقع خلاقیت شغلی به معنی تولید اشتغال جدید نیز هست.

علاوه بر این در عصر کنونی که دنیای ارتباطات و فناوری نامیده می‌شود، باید شکل غالب مشاغل را از حالت سنتی و غیر حرفه‌ای به سمت نیمه حرفه‌ای و حرفه‌ای تغییر جهت داد و متناسب با تحولات این عصر به ایجاد مشاغل مبادرت ورزید. جامعه ما در آینده به مشاغل فراوان و نوآورانه‌ای در عرصه‌های فرهنگی، هنری، علمی، تجاری و… نیاز دارد که بتوانند پاسخگوی نیازهای اجتماعی و اقتصادی کشور در بین جوامع صنعتی و علمی باشد.

این حقیقت زمانی تحقق عملی می‌یابد که دولت با یک برنامه ریزی منعطف، اندیشه خلاق و نوآور را در نظام تربیتی جامعه از یک طرف و نظام اشتغال کشور از طرف دیگر تزریق کند. برآیند این اقدام، اشتغال زایی و استقبال و گرایش به تکنولوژی است که خود می‌تواند گامی مهم در تثبیت اشتغال حرفه‌ای در کشور باشد.

کشور چین در حال حاضر با به خدمت گرفتن فناوری تولید اسباب‌بازی، به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان محصولات اسباب‌بازی مبدل گردیده و از این راه، صدها هزار شغل جدید را به وجود آورده است.

سازمان‌ها و شرکت‌ها در برهه‌ای از زمان که تحت عناوین مختلف از جمله عصر دانش، عصر فرا صنعتی، عصر سرعت، عصر کارآفرینی و بالاخره عصر خلاقیت و نوآوری مطرح شده است، خود را در جهت مدیریت تغییرات شتابان و دگرگونی‌های ژرف جهانی آماده می‌سازند. امروزه خلاقیت و نوآوری لازمه بقا و حفظ و ارتقا موقعیت سازمان‌ها می‌باشد. در این مقطع حساس، جدالی برای احراز برتری‌های صنعتی، علمی و فنی شروع شده است و سازمان‌ها و مؤسسات آینده‌نگر با رویارویی با این تحولات گسترده و فراگیر به جستجوی نوین پرداخته‌اند. سرعت تغییرات و تحولات از حد تصور فراتر رفته است. به گونه‌ای که خلاقیت و نوآوری به عنوان اصلی اساسی از عوامل مهم بقای سازمان است و نوآوری منبع مزیت رقابتی محسوب می‌شود. در چنین شرایطی، سازمان‌ها در صورتی می‌توانند بهره‌ور باشند که از نیروی انسانی خلاق و نوآور و مهمتر از آن، از مدیرانی که بتوانند فضای نوآور را در سازمان ایجاد کنند، برخوردار باشند.

امروزه، مفهوم تغییر تفاوتی شگفت‌انگیز با گذشته دارد، به‌طوری کـه دیگـر روشهـای ثابـت کارساز نیست برای تکامل ساختاری نهادهای اجتماعی باید از خلاقیت و نوآوری حمایت کرد، نوآوری فرایند دریافت فکر خلاق و تبدیل آن به محصول، خدمات یا شـیوه‌های نـو بـرای انجـام دادن کا‌رها است. نوآوری محصول خلاقیت اسـت و بـه عمـل آوردن فکـر بـدیع را «نـوآوری» می‌گویند. آنچه بایـد مـورد توجـه قـرار گیـرد، تمـایز بـین نـوآوری و اسـتفاده از نـوآوری است نکته مهم این است که هر چند افراد نوآور ویژگیهایی ذاتی و بنیانی دارند، ولی حمایت از افراد نــوآور در ســازمان و مــدیریت مشــارکتی باعــث افــزایش فعالیــتهــای آنهــا و شــکوفایی استعدادهایشان می‌شود. حمایت جمعی کارکنان سازمان از افراد نوآور و نوآوری و پـذیرفتن نوآوری نوعی تغییر ایجاد می‌کند، اما هر تغییری را نمی‌تـوان نـوآوری نامیـد. نـوآوری تغییـری بدیع و تازه است که بر اساس اندیشه‌ای نو به وجود می‌آید که سابقه قبلی نداشته اسـت؛ از ایـن رو بروز نوآوری در محیط کاری زمانی میسر می‌شود که اهداف فردی و سازمانی به یکدیگر نزدیک شوند .فرایند نوآوری از طرف آنان موفقیت و پیشرفت سازمان را به همراه دارد و اگر چه نوآوری تغییر است، هر تغییری نوآوری نیست. اساسی ترین کارآفرینی، کارآفرینی تـوأم بـا نـوآوری اسـت. مدیرانی که بتوانند فضایی خلاق و نوآور در سازمان آماده کنند، مدیران کارآفرین هستند؛ زیـرا خلاقیت و نوآوری از اصول اساسی و عوامل مهم بقای سازمان است و مهـمتـرین منبـع مزیـت رقابتی محسوب می‌شود.

تاریخچه کارآفرینی به عنوان رشته دانشگاهی

کارآفرینی به عنوان یک حوزه مطالعاتی دانشگاهی، بسیار جوان است. اولین دوره کارآفرینی در سال ۱۹۴۷ در دانشکده بازرگانی هاروارد توسط مایلز میس برگذار شد. دوره های اول اغلب به مدیریت کسب ‌و کارهای کوچک می‌پرداختند. سال‌ها طول کشید تا دانشکده‌های بازرگانی بر کارآفرینی تمرکز کنند.

در سال ۱۹۴۸ نخستین کنفرانس کسب ‌و کارهای کوچک و مشکلات آن ها در دانشگاه سنت گالن سوئیس برگذار شد. پیتر دراکر یک دوره‌ کارآفرینی و نوآوری را در دانشگاه نیویورک در سال ۱۹۵۳ آغاز کرد. از بطن کنفرانس توسعه‌ مدیریت کسب ‌و کارهای کوچک که در سال ۱۹۶۵ در دانشگاه کلورادو برگذار شد،شورای ملی توسعه‌ مدیریت کسب ‌و کارهای کوچک شکل گرفت.

نخستین کنفرانس دانشگاهی در رابطه با تحقیق کارآفرینی در سال ۱۹۷۰در پرودو برگذار شد که پژوهشگران ،تحقیقاتی را پیرامون کارآفرینی در بخش های مختلف کشور ارائه کردند. در نخستین کنفرانس بین‌المللی تحقیقات کارآفرینی که در سال ۱۹۷۳ در شهر تورنتو با حضور محققان برجسته آمریکایی و کانادایی برگذار شد، منجر به شکل گیری یک سازمان حرفه‌ای از متخصصان با نام انجمن تحقیق ‌و کاربرد کارآفرینی شد. سمپوزسیوم بین‌المللی کارآفرینی و توسعه ی کسب و کار،در سال ۱۹۷۵ در سین سیناتی برگذار شد.کالج پاریس-بابسون در سال ۱۹۸۴ افراد با تجربه در عرصه کسب و کار را که به آموزش علاقه مند بودند، گرد هم آورد. نخستین کنفرانس تخصصی کارآفرینی در سال ۱۹۸۰در بایلور توسط دان سکستون برگذار شد. در سال ۱۹۶۳ مجله مدیریت کسب ‌و کارهای کوچک تحت هدایت شورای ملی کسب و کارهای کوچک شروع به کار کرد و در سال ۱۹۷۶ مجله کسب و کارهای کوچک آمریکایی شروع به کار کرد که در سال ۱۹۸۸ و با رهبری رأی‌ باگبی به نشریه کارآفرینی: نظریه و عمل تغییر کرد.سپس مجله کسب و کار توسط مک میلان(۱۹۸۵) تحت حمایت دانشگاه نیویورک و دانشکده وارتون، و نشریه‌ی کارآفرینی و توسعه‌ منطقه‌ای در سال ۱۹۸۹ آغاز به کار کردند(مقیمی،۱۳۸۷).