تحقیق وینتر باتوم( ۱۹۵۶ به نقل از شکر کن و باقری، ۱۳۷۳) نیز نشان داده است که مادران پسران پیشرفت گرا در مقایسه با مادران که انگیزه پیشرفت کمتری دارند، از فرزندان خود در کسب مهارت ها و استقلال، انتظارات بیشتری داشته اند. مثلاً مادران پیشرفت گرا از فرزندان خود انتظار داشته اند که در سن ۷ سالگی رفت و آمد در شهر را یاد بگیرند، کارهای جدید و مشکل انجام دهند، شخصاً برای خود دوستانی بیابند و سعی کنند در کارهایی که مستلزم رقابت است از خود برتری نشان دهند. این مادران از موفقیت های فرزندان خود ابراز خشنودی می‌کنند و در چنین مواقعی آنان را در آغوش می گرفتند و می بوسیدند. عکس مادران پسرهای که انگیزه پیشرفت در آن ها ضعیف بود محدودیت های زیادی برای فرزندان خود اعمال می‌کردند. اتکاء به نفس را در آن ها ترغیب نمی کردند و آنان رامتکی به خانواده بار آورده بودند این مطالعه نشان داد که آموزش استقلال، تسلط و مراقبت درسنین پایین به کودکان در رشد انگیزه پیشرفت آنان مؤثر است.

روزن و اندراد ۱۹۵۹ به نقل از شکر کن و باقری، ۱۳۷۳) در تحقیقی چگونگی واکنش والدین را به رفتار پیشرفت گرای پسرانشان مورد بررسی قرار دادند. نتایج این تحقیق حاکی از آن بود که والدین پسرهای دارای انگیزه پیشرفت زیاد در مقایسه با والدین دارای انگیزه پیشرفت کم علاقه زیادی ‌به این موضوع نشان می‌دادند که پسرانشان تکالیف محوله را به خوبی انجام دهند و انتظار داشتند که عملکرد پسرانشان از حد متوسط بالاتر باشد. مادران پسرهای انگیزه پیشرفت زیاد مصراً از پسران خود می خواستند تا تکالیف خود را انجام دهند، آنان را راهنمایی می‌کردند و از موفقیت آنان غرق در شادی و غرور می‌شوند.در صورتی که فرزندانشان ضعیف عمل می‌کردند آنان را مورد تأیید قرار نمی دادند. این مادران خود افرادی کوشا و رقابت طلب بودند و از پسرانشان نیز چنین انتظاری داشتند. پدران پسرهای دارای انگیزه پیشرفت زیاد معیارهای بالایی برای عملکرد فرزندان خود تعیین می ‌کردند و از آنان انتظار داشتند که طبق نظر آنان رفتار کنند. لیکن در قیاس مادران تمایل کمتری به طرد فرزندان، اعمال فشار و سلطه گری از خود نشان می‌دادند.

شکرکن و باقری( ۱۳۷۳) در تحقیقی که با عنوان « رابطه شیوه فرزندپروری با انگیزه پیشرفت در دانش آموزان پسر دوره راهنمایی اهواز» انجام داده‌اند ‌به این نتیجه دست یافتند که میان سن آغاز به گارگیری شیوه های فرزند پروری( استقلال آموزی، تسلط آموزی و مراقبت آموزی) مادران ‌در مورد پسران دانش آموز راهنمایی اهواز و انگیزه پیشرفت این دانش اموزان رابطه منفی وجود دارد، بدین معنا که هر چه سن آغاز به کارگیری این شیوه ها پایین تر باشد میزان انگیزه پیشرفت بیشتر است. با توجه به عوامل مؤثر در رشد انگیزش پیشرفت ملاحظه می شود که عوامل گوناگونی در این امر دخالت دارند اما تاثیر خانواده در رشد این انگیزه بیشتر از بقیه عوامل می‌باشد.

۲-۱۴- انگیزش پیشرفت، یادگیری و عملکرد

درباره تاثیر انگیزش بر یادگیری پژوهش های زیادی انجام گرفته است. آگوروگلو^[۸۸] و والبرگ^[۸۹]( ۱۹۷۹) به نقل از فیانس، ۱۹۸۰) با بررسی ۲۳۲ ضریب همبستگی بین انگیزش و پیشرفت تحصیلی حاصل از ۴۰ پژوهش انجام شده با حجم نمونه ۶۳۷۰۰۰ دانش آموز از کلاس های اول تا دوازدهم گزارش دادند که ۹۸ درصد از ۲۳۲ ضریب همبستگی بین این دو متغیر مثبت و میانگین ضرایب همبستگی در حدود ۳۳۸% بود، این نشان می‌دهد که انگیزش تا حدود زیادی با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت دارد. اما این مقدار تنها ۱۱ درصد واریانس را تعیین می‌کند .

آیا انگیزش پیشرفت موجب تسهیل یادگیری و عملکرد می شود؟ این سئوال عناصر اصلی تعریف انگیزه را مطرح می‌کند که به چگونگی نیرومندی هر یک از انگیزه ها و طرح و ترکیب هر یک از آن ها مربوط می شود. پاره ای از بررسی ها نشان می‌دهند که افرادی که انگیزه پیشرفت در آنان قوی تر است در یادگیری و عملکرد بهتر و سریعتر از افرادی هستند که انگیزه پیشرفت در ان ها ضعیف تر است. اما نباید چنین نتیجه گرفت که این قبیل افراد در یادگیری هر گونه پاسخی بر دیگران توافق خواهند داشت. چون ممکن است در کارهای خسته کننده و عادی حس رقابت آن ها برانگیخته نشود و امتیازی بر دیگران نداشته باشند. شرط اصلی این است که میل به پیشرفت به نحوی در آن ها برانگیخته شود. این نکته در بررسی الیزابت ج. فرنچ به اثبات رسیده است. وی برای تعیین میزان انگیزه موفقیت در افسران نیروی هوایی از اندازه گیری غیر مستقیم استفاده کرد و ‌به این نتیجه رسید که آنا که موفقیت را به عنوان انگیزه ای برای زندگی پذیرفته اند به مراتب بهتر از دیگران عمل می‌کنند( موری، ۱۳۶۳)

مک کلند و همکارانش( ۱۶۵۳، به نقل از تیوان و اسمیت، ۱۳۶۶)، تحقیقات چندی را گزارش کرده‌اند که در آن ها نیاز به پیشرفت و نمرات دانشگاهی محاسبه شده است و در این محاسبه در یکی از تحقیقات که با دانشجویان انجام شده رابطه معنی داری به میزان ۵۱% بین نیاز به پیشرفت و نمرات دانشگاهی به دست آورده است. این ضریب بدان معنی است که در این تحقیق ارتباط نسبتاً خوبی بین این دو موجود است. با وجود این آزمایش دیگری نشان داده است که ارتباطی فقط به میزان ۵% بین نیاز به پیشرفت و نمرات وجود دارد. این ضریب همبستگی حاکی از آن است که تقریبآً هیچ رابطه ای بین این دو وجود ندارد نتیجه کلی بدین ترتیب خواهد بود که رابطه نمرات دانشگاهی و نیاز به پیشرفت نامعین و احتمالاً متغیر است، و به هر حال عوامل دیگری غیر از نیاز به پیشرفت در نمرات موثرند که احتمالاً این رابطه نمی تواند در سطح بالایی باشد. مطابق با تحقیق اتکینسون( ۱۹۵۰ به نقل از تیوان و اسمیت، ۱۳۶۶) دریافتند که افرادی که از نظر نیاز به پیشرفت در سطح عالی هستند به طور مستمرتری در کار کلمه سازی تلاش می‌کنند.

با توجه به تحقیقات مربوط به انگیزش می توان گفت دانشجویان دارای انگیزش بالا آمادگی بیشتری دارند که روی تکالیف درسی وقت صرف کنند و یادگیری آن ها در نتیجه این آمادگی بهتر می شود. اگر تحقیقات فوق را خلاصه کنیم چنین نتیجه می گیریم که نیاز به پیشرفت بالا موجب افزایش تلاش مستمرتر و توقع بالاتر می شود و رابطه نامشخصی با نمرات دانشگاهی دارد.

پژوهشی که اتکینسون( ۱۹۵۰ به نقل از تیوان و اسمیت، ۱۳۶۶) با آزمون درک مطلب^[۹۰] روی عده ای انجام داد از آن ها خواست تا در یک ترم، نمرات امتحان نهایی خود را حدس بزنند. در این تحقیق معلوم شد افرادی که از نظر نیاز به پیشرفت در سطح بالایی بودند انتظار نمرات بالاتری از امتحان داشتند و به طوری که تفاوت بین نمره ترم و معدل کل بیشتر از قبل بود. نتیجه آزمایش چنین تفسیر شد که هر جه موقعیت مبهم تر باشد تاثیر نیاز به پیشرفت بر انتظارات بیشتر خواهد بود.

لوول^[۹۱]( ۱۹۵۲ به نقل از گیج و برلینر، ۱۹۸۸) با مقایسه عملکرد افراد دارای نیاز به پیشرفت بالا و افراد نیاز به پیشرفت پایین بر روی تکالیف جمع ساده اعداد و درک لغت، ‌به این نتیجه دست یافت که آزمودنی های دارای نیاز به پیشرفت بالا تکالیف خود را بهتر از افراد با نیار به پیشرفت پایین در زمان مشخص شده انجام دادند.